Drugi ogon na smyczy.

Decyzja o wzięciu kolejnego psa była spontaniczna.

Długo myślałam o tym, czy wziąć kolejnego psa.

Jakby się tak zastanowić, to rzeczywiście w obu wyżej skreślonych zdaniach jest odrobina prawdy. Zara w drugim kwartale przyszłego roku skończy trzy lata. Nie mam pojęcia, kiedy to minęło, ale nim mrugnęłam okiem, z nieśmiałego szczeniaka stała się dorosłym psem. W kwietniu tego roku przeprowadziłam się do innego mieszkania. Nie była to jakaś wielka zmiana, bo mieszkam na tym samym osiedlu, jedynie dwa bloki dalej. Nowe mieszkanie jest większe, z małym ogródkiem i na parterze - co w zasadzie bardzo ułatwiło przenoszenie wszystkich rzeczy.

Już wcześniej zastanawiałam się nad tym, czy nie wziąć kolejnego czworonoga. Jestem totalną psiarą, ale nigdy nie myślałam, by mieć parę psów jednocześnie. Po jakimś czasie jednak ta myśl pojawiła się w mojej głowie i nie dawała mi spokoju. W sumie, czemu nie?

Na początku miałam wziąć kolejnego szczeniaka od swojego wujostwa. Starzy ludzie, mieszkający na wsi. Duża działka, a ciąża u suki kompletnie przypadkowa. Jakiś pies podkopał się pod ogrodzenie, no i wyszły cztery szczeniaczki. Sytuacja ta miała miejsce dwa razy. Za pierwszym razem wzięłam Zarę, a za drugim... Nikogo.

Bez zbędnych, głupich komentarzy, że to nieodpowiedzialne. Psy nie moje, oni też specjalnie ich nie rozmnażają. Ciąże nieplanowane, a generalnie ludzie pieniędzy dużo nie mają, samochodu też żadnego, wieś, gdzie niczego nie ma, no i naturalność najważniejsza - żadnej sterylizacji. A ojciec sam znalazł drogę do matki. Sprytny, nie mógł się powstrzymać. Podkopał się - i to nieźle - przez ogrodzenie, znalazł na działce, poflirtował i oto są małe merdające ogonki.

Wracając do mojego nowego członka stada, skąd wzięła się Pora?

Ze schroniska. Na facebooku obserwuję kilka stron przeróżnych schronisk i stowarzyszeń, które

działają na rzecz zwierząt. I tak ją zobaczyłam. Moja przepiękna, tak bardzo podobna urodą do Zary. Najmniejsza z miotu, tak, jak i Zara. Musiałam ją przygarnąć. Nie było innej opcji.

Zakochana po uszy, napisałam do schroniska, zadzwoniłam i po tygodniu pojechałam. Wzięłam od razu i oto jest. Moja cudowna, najukochańsza.

Znaczy, obie kocham równie mocno. Cały czas się dogrywamy i pracujemy nad wspólną relacją. Z czasem będzie jeszcze silniejsza.